روح خدا به خدا پیوست ؟

بسم الله الرحمن الرحیم
 
وقتی امروز همه جا و همه کس دارن درباره ی امام حرف می زنن چرا ما اظهار نظر نکنیم ؟!!! پس کمی حوصله کنید که من هم می خوام برم بالا منبر ...

فکر کنم هممون به این نتیجه رسیده باشیم که هر کسی از انقلاب و جنگ و وقایع تاریخی خاطره تعریف می کنه یه جورایی خودش تو صحنه نبوده و فقط نقل قول هاییه که از بقیه شنیده و یکم هم اعتماد به نفس داره و همون مطالب و از زبون خودش تعریف میکنه .

قضیه ی من هم فکر کنم یه چیزی تو این مایه ها باشه .

خوب یادمه که ۱۵ سال پیش در چنین روزی اکثر مردم ( نگم همشون چون دروغ می شه ) از خونه هاشون زده بودن بیرون . نمی دونستن چیکار باید بکنن . سردرگم بودن . انگار یه چیزیشون رو گم کردن ولی نمی دونن چی ؟

خدا رو شکر پدرم در قید حیاته ولی بچه یتیم زیاد دیدم . آره ! بچه یتیمی که هنوز چند ساعتی از مرگ پدر یا مادرش نگذشته بود . نمی دونه که چیکار باید بکنه . پیش کی باید بره تا دردش رو بگه . مشکی می پوشه . میزنه به سر و صورتش ولی هممون می دونیم که زیاد طول نمی کشه . یواش یواش براش عادی می شه و فراموش می کنه .

واقعاً من ۱۵ سال پیش یه سری آدم هایی رو می دیدم که احساس یتیتمی می کردن ولی چی بگم که ۱۵ سال خودش یه عمره . خوب معلومه همه ی اون کسایی که تو اون سال احساس یتیمی می کردن الآن فراموششون شده باشه . پیرن مشکی هاشون رو در میارن و میگن « دیگه چی می شه کرد . مرگ دیگه ... »

ولی بابا ها باید چیکار کنن ؟ از دست این بچه های بی معرفت چیکار می تونن بکنن ؟ بعد از مرگشون کجا می تونن برن ؟ به نظر من همه ی بابا های دنیا مهربونن . خیلی خیلی هم مهربونن .

همه ی بابا های مهربون دنیا حتماً حتماً می رن پیش خدا . من اینو مطمئنم .